Οι τέσσερεις προσεγγίσεις για το Κυπριακό όπως εκφράζονται από τις πολιτικές δυνάμεις

 Παρακολουθώντας το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται ενόψει της επικείμενης πενταμερούς διάσκεψης καταλήγει κανείς ευκολότερα στην κατανόηση των θέσεων των κομμάτων για το εθνικό μας θέμα, που εκφράζονται προεκλογικά.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας μαζί με τον ηγέτη του δεξιού κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ έχουν οδηγήσει τις συνομιλίες για το κυπριακό σε επικίνδυνο αδιέξοδο με τις θέσεις τους για χαλαρή ομοσπονδία και την πολιτική ισότητα τουρκικών προδιαγραφών. Έχουν αποκαλυφθεί από την διακήρυξη για το νέο ρεαλισμό του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ. Όμως πόρρω απέχουν από τον ρεαλισμό του ιδρυτή του κόμματος τους ο οποίος διακρίνετο για την πολιτική ωριμότητα, την εντιμότητα, τον πατριωτισμό  και την οξυδέρκεια του να βάζει όρια στην διαπραγματευτική ευελιξία. Καλά κάνουν να μην τον επικαλούνται όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση και να μην το συγκρίνουν με το δικό τους νέο ρεαλισμό. Μέσα στην απόγνωση της αποτυχημένης και αλλοπρόσαλλης πολιτικής τους άρχισαν τα παραληρήματα της αναζήτησης συνομοσπονδίας μεταμφιεσμένης ως χαλαρής ομοσπονδίας, έναντι ανάκτησης μικρού ποσοστού εδάφους, αποχώρησης σημαντικού αριθμού Τουρκικών στρατευμάτων και του ψευδό-ευδαιμονισμού μιας πλουσιοπάροχης καθημερινότητας. Με τόση πολιτική αφέλεια και ασυναρτησία έχουν γίνει επικίνδυνοι να διαχειριστούν το εθνικό μας θέμα. Επιπλέον προσπαθούν με επικοινωνιακά τεχνάσματα να ξεγελάσουν επιλεκτικά το ακροατήριο τους, όπως ο ένας να καλεί τον άλλο να δώσει την πολιτική ισότητα και ο άλλος να ανταπαντά ότι την έχει ήδη δώσει.

Η ηγεσία του αριστερού ΑΚΕΛ πιο συνεπής ως προς τις διαχρονικές της θέσεις προασπίζεται τις ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων μέχρι του σημείου να καταπατείται η έννοια της δημοκρατικής πλειοψηφίας, με το απλουστευμένο επιχείρημα ότι οι συμπατριώτες μας δεν θα δεχθούν κάτι λιγότερο, επικαλούμενη το βέτο του αντιπροέδρου που υπάρχει στο σύνταγμα του 1960. Μεταφράζουν την πολιτική ισότητα που περιγράφεται από τον ΟΗΕ το 1991, προσδίδοντας έμφαση στην αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων με την αντιδημοκρατική ομηρία της πλειοψηφίας από την ανισότητα της μιας θετικής ψήφου της μειονότητας (στην ουσία βέτο) στις αποφάσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Διερωτώμαι γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι, εκτός του αδίκου, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταρρεύσει το κράτος  από την ακυβερνησία λόγω της επιρροής της Τουρκίας στα κρίσιμα ζητήματα που την επηρεάζουν. Το σύνταγμα του 1960 δεν είναι αρκούντως λειτουργικό και πρέπει να το βελτιώσουμε σε ένα κανονικό κράτος, αλλιώς  αν θέλουν οι Τουρκοκύπριοι να επιστρέψουν σε αυτό, τότε να αποχωρήσει η κατοχική Τουρκία και να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Δεν αμφιβάλλω για τον πατριωτισμό των Ακελιστών όμως η ηγεσία τους πρέπει να απεγκλωβιστεί από την δογματική ιστορική της συνέπεια και να αναγνώσει το σημερινό γεωστρατηγικό πεδίο με τις απροκάλυπτες ορέξεις της Τουρκίας. Δεν υπάρχει ίχνος εμπιστοσύνης και αμφιβολίας ως προς τις προθέσεις της Τουρκίας για τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού μας. Ο πατριωτισμός εκφράζεται μέσα από την επικαιροποιημένη αυτοκριτική και τις τολμηρές αποφάσεις για αλλαγή πλεύσης με διεκδικητική πολιτική του δικαίου του λαού μας μέσα στα πλαίσια των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ). Η Τουρκία, με ποδηγετημένη την ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, ροκανίζει τον χρόνο με άκαρπες συνομιλίες για να λυγίσει τις αντοχές μας. Όμως το απόφθεγμα του Ηράκλειτου “ τα πάντα ρεί” είναι συνυφασμένο με την συνεχή αλλαγή, όπως την ένταξη μας στην ΕΕ μαζί με μια ενισχυμένη  Ελλάδα και τις γεωστρατηγικές μας συμμαχίες.

Η ηγεσία του κεντρώου ΔΗΚΟ, απαλλαγμένη από την εσωστρέφεια και την υπόσκαψη, έχει συγκροτημένες και ξεκάθαρες θέσεις ως προς το περιεχόμενο της λύσης που εδράζεται στην βάση της ομοσπονδίας (ΔΔΟ) χωρίς τα βέτο της παράλυσης της κυριαρχίας του κράτους, με την πλειοψηφία να αποφασίζει σε κεντρικό επίπεδο στα κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας, οικονομίας, ενέργειας, και με την παραχώρηση, της πολιτικής ισότητας όπως εκφράζεται από τα ψηφίσματα του ΣΑ και του ΟΗΕ και της ισότιμης αυτονομίας στις δύο  συνιστώσες πολιτείες όπου θα διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα (ιδιοκτησίας, ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης) και η εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Καταγράφοντας τον απροκάλυπτο στόχο της Τουρκίας για τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, αναζητεί νέα διεξοδική στρατηγική σε συντονισμό με την Ελλάδα για διεκδίκηση μιας δημοκρατικής και δίκαιης λύσης εντός των αρχών και αξιών της ΕΕ, με ασπίδα την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, την πρόκληση κόστους στην κατοχική Τουρκία από την διαιώνιση του προβλήματος ένεκα της αδιαλλαξίας της και την επιβολή κυρώσεων για την παραβατικότητα της.

Τέλος αυτοί που είναι  εναντίο της ομοσπονδίας (ΔΔΟ) και συναισθηματικά επιλέγουν την λύση του ενιαίου κράτους, προτρέπονται να αναγνώσουν τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας ως προς την βάση λύσης για να συνειδητοποιήσουν την διεθνή απομόνωση τους και να καταλάβουν πως άθελα τους βοηθούν την Τουρκία στις επιδιώξεις της. Το παράδοξο είναι ότι σωστά ζητούν την σύγκλιση διεθνούς διάσκεψης με συμμετοχή των πέντε μόνιμων μελών του ΣΑ, αντί της άτυπης πενταμερούς με τις τρείς εγγυήτριες χώρες που απέτυχαν να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της εδαφικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σωστά επίσης επιμένουν ότι το Κυπριακό πρόβλημα είναι θέμα εισβολής και κατοχής και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται πρωτίστως από την διεθνή κοινότητα.