Η υπέρβαση του ΔΗΚΟ για στήριξη Νίκου Χριστοδουλίδη

 Με την απόφαση του προέδρου του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλου να μην κατέλθει υποψήφιος για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές έχει αποκλεισθεί η επιλογή της αυτόνομης καθόδου, με την πλάστιγγα να γέρνει προς την εναπομένουσα επιλογή της στήριξης της υποψηφιότητας Νίκου Χριστοδουλίδη. Μετά τις διαβουλεύσεις που είχε η ηγεσία του ΔΗΚΟ με το Νίκο Χριστοδουλίδη προδιαγράφεται το αποτέλεσμα στήριξης του από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που θα συνέλθει στις 26 Ιουνίου. Αναλύοντας την πιο πάνω επιλογή έχω καταλήξει στα εξής συμπεράσματα.

·   Το ΔΗΚΟ είχε ηθική υποχρέωση να συνομιλήσει πρώτα με το ΑΚΕΛ ως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Στην διαβούλευση είχε προταθεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος ως νικηφόρα επιλογή παρέχοντας διέξοδο στο ΑΚΕΛ να συγκυβερνήσει, ευκαιρία την οποία η νέα ηγεσία του  δεν αξιοποίησε ακολουθώντας την πεπατημένη επιλογή “ανεξάρτητου” δικού της υποψήφιου. Μια λανθασμένη απόφαση που το αποτέλεσμα της θα επαληθεύσει προηγούμενες αναμετρήσεις. Δεν υπολόγισε σωστά την δυνατότητα του κέντρου να επιλέγει εκλέξιμους υποψήφιους από την κεντροδεξιά μέχρι την κεντροαριστερά.

·        Η επιλογή του ΔΗΚΟ κρίνεται καθοριστική γιατί η δυναμική της θα συμπαρασύρει τα υπόλοιπα κόμματα του κέντρου ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ και ίσως τους Οικολόγους, να στηρίξουν το Νίκο Χριστοδουλίδη.

·      Η αυτόνομη κάθοδος του Νικόλα Παπαδόπουλου είχε το ρίσκο να μην τα καταφέρει να περάσει στον 2ο γύρο λόγω των προβλημάτων συσπείρωσης στην ΕΔΕΚ και σε μικρότερο βαθμό διαρροών προς τον ανεξάρτητο υποψήφιο κ.Κολοκασίδη. Ταυτόχρονα θα στερούσε από τον Νίκο Χριστοδουλίδη την δυναμική που χρειάζεται για να περάσει στον 2ο γύρο. Μια εξέλιξη που θα επαναλάμβανε το δίλλημα στο χώρο του κέντρου να επιλέξει ανάμεσα στα δύο άκρα, της δεξιάς με τον Αβέρωφ και της αριστεράς με τον Μαυρογιάννη.

·    Η ευρεία υποστήριξη Νίκου Χριστοδουλίδη από όλο το πολιτικό φάσμα του κεντρώου χώρου, από την κεντροδεξιά μέχρι την κεντροαριστερά, αποτελεί τον τρίτο πόλο διεξόδου από το διπολικό σύστημα που μας κυβερνά τα τελευταία 15 χρόνια, με την δεξιά ΔΗΣΥ/ΕΛΑΜ και την αριστερά ΑΚΕΛ/Νέες Δυνάμεις. Δύο πόλοι αντίθετοι αλλά ταυτιζόμενοι στην κατρακύλα του Κυπριακού και την κομματοκρατία παρόλες τις ρητορικές τους διακηρύξεις περί του αντιθέτου.

·       Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διαθέτει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας με κυριότερα την εντιμότητα, ειλικρίνεια και σύνεση, που ενώνουν δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών. Το μόνο του βαρίδιο είναι η υπηρεσία του ως υπουργός της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Όμως ο απερχόμενος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης θα φύγει και θα κριθεί από την ιστορία για τα λάθη του στο Κυπριακό και την ανεκτικότητα του στην διαφθορά/αναξιοκρατία. Πιστεύω είναι ορθή η δήλωση του Νίκου Χριστοδουλίδη για διατήρηση πολιτισμένου επίπεδου της προεκλογικής διαμάχης, προβάλλοντας ως προμετωπίδα τα πολιτικά επιχειρήματα για το μέλλον και όχι κοκορομαχίες με την χρήση λάσπης και την παρελθοντολογία ελλείψει πειστικών απαντήσεων για το αύριο. Η δήλωση του ότι εξακολουθεί να είναι μέλος του ΔΗΣΥ του δίνει επιπρόσθετη δυναμική από τους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους που προβληματίζονται και είναι απογοητευμένοι από την συμπεριφορά της ηγεσίας τους, που καθοδηγείται σε ανησυχητικό βαθμό από την ακροδεξιά κομματοκρατία.

·  Για το ΔΗΚΟ αποτελεί πράξη υπέρβασης η στήριξη Νίκου Χριστοδουλίδη, η ηγεσία του οποίου αφουγκράστηκε την επιθυμία της κοινωνίας των πολιτών που έχουν κουρασθεί από την κομματοκρατία/αναξιοκρατία/διαφθορά και ανησυχούν για το αδιέξοδο στο Κυπριακό. Αντί να μείνει στην αντιπολίτευση αναποτελεσματικό σοφά επέλεξε να συμμετέχει στην διακυβέρνηση ως συμπολίτευση με ανεξάρτητο κεντροδεξιό υποψήφιο εμβολιάζοντας στο πρόγραμμα του τις θέσεις του στο Κυπριακό και την κοινωνικοοικονομική πολιτική.

Οι επικείμενες προεδρικές εκλογές είναι κρίσιμες γιατί δοκιμάζεται το μέλλον απέναντι στην παρελθοντολογία, η μετριοπάθεια απέναντι στον διπολισμό, η αξιοκρατία/δικαιοσύνη έναντι της κομματοκρατίας και η διαφάνεια/λογοδοσία έναντι της διαπλοκής/διαφθοράς. Τέλος βλέποντας τις αλλαγές στην γεοστρατηγική σκακιέρα, όπως διαμορφώνεται με την βάναυση εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που είναι παρόμοια με την βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την συνεχιζόμενη κατοχή του εδάφους της από το 1974, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το καλό του τόπου εξυπηρετείται καλύτερα εάν ο επόμενος πρόεδρος είναι κεντροδεξιός γιατί με την συμμετοχή μας στην ΕΕ ανήκουμε στην Δύση.